Je leven creëren #1 | ons verhaal

Op het plaatje hierboven zie je het huisje waar we op moment van schrijven al twee jaar wonen. Een leuk verhaal. We huren het, maar hebben het deels ook zelf gebouwd, een wonderlijke constructie met de eigenaren van het perceel. Laat ik het erop houden dat zo wonen mijn droom was, en dat het in Nederland gebeurde was vrij onverwacht. Hier krijg ik veel nieuwsgierige vragen over. Dus, allow me.

Ergens in 2019 sprak ik mijn toen nog kleine droompje uit, in Duitsland door het bos lopend. ‘Kunnen we niet eens een half jaar in het bos gaan wonen? Ik zou zo graag een poosje niet weg willen hoeven uit het bos.’ Antwoord ‘Ja, maar dan zou ik dat wel een jaar doen, en niet een half jaar.’ Zo begon het.

Dit redelijk voorzichtige droompje had haar wortels in een diep, pijnlijk verlangen van mij. Achteraf weet ik een heimwee naar mezelf, naar mijn eigen natuur, maar ook naar een andere manier van leven, een tijdlozer bestaan en andere, wildere landschappen. Niet lang daarna verkochten we ons huis in Landsmeer. Lucky me dat ik een avontuurlijke en openminded partner heb! Idee was of een huis kopen ergens op die gedroomde plek, misschien in het buitenland, of reizen. Nu we ons net ontdaan hadden van alle ballast hadden we geen zin in een nieuwe vaste plek, dus gingen we eerst op reis. Na 4 maanden keerden we terug naar Nederland, vanwege een mogelijkheid voor onze kinderen om naar de Vrije School te gaan in omgeving Bergen Noord-Holland. We streken neer in dit prachtige bosrijke gebied. We hadden nog geen plek, maar ik was betoverd door het besef dat we dichtbij bos en zee zouden gaan leven. Daarbij hadden we de kraakheldere intentie om níet ‘normaal’ te gaan wonen.

Op een vroege ochtend in de camper in Portugal kwam nog half in slaap het idee naar me toe een advertentie te zetten zodra we in Nederland waren. Er zijn veel grote percelen in dit gebied, veel land en ook veel mensen op leeftijd, ging door me heen. Die mensen lezen de papieren streek-kranten. Deze advertentie moest dus in de papieren kranten van deze streek, Bergen, Schoorl, Groet. Onze foto moest erbij en een ludieke vraag in de trant van: wie wil ons erbij hebben? Voor de gezelligheid of extra inkomsten? Wie heeft een huisje dat we mogen verbouwen? Of huren? Of kopen? Toen ik eenmaal wakker was kwam mijn ratio erbij, maar ik besloot, dit gaan we doen. Al is het alleen om te testen of het daadwerkelijk de moeite waard is. Dat ik hiernaar heb geluisterd en gehandeld, heeft ervoor gezorgd dat we hier nu wonen.

Hoe ik heb gebeden en ceremonie heb gedaan om deze advertentie kracht bij te zetten is een ander verhaal, dat lees je in deel 2 ‘Je leven creëren #2 | inzichten & tools’

Eenmaal in Nederland hadden we de schaarste mentaliteit in gezogen kunnen worden, want die is er. En daarin zijn we opgegroeid. ‘Hoe gaan jullie het doen?’, ‘Er is niks te koop’, ‘alles is duur’, ‘wat als je niet op tijd iets hebt?’, ‘Ja, er zijn er meer die willen wat jullie willen’, enzovoorts. Ik kon er van een afstand naar kijken en dacht ja grappig, dat klopt allemaal, maar toch voel ik dat het kan. Ik zat in een stroom en die was kennelijk sterk genoeg voor mij om moeiteloos te blijven vertrouwen. En om in die stroom te blijven moest ik gewoon rustig dat beeld voor ogen houden, alle ruis op afstand houden en heel bewust keuzes maken. Dat ging als volgt.

Toen de deadline van het vakantiehuisje in een dorp verderop, waar we 3 maanden mochten wonen naderde, kwam er een rijtjeshuis te huur. Dit was uiteraard op een moment dat we niks wisten over waar we gingen wonen. En ook toen we inmiddels wisten dat we bij lange na geen hypotheek konden krijgen vanwege het weinige werken. €1500,- p/m zou het kosten. We zijn gaan kijken. Het voelde voor mij als terug gaan naar het oude, en dat wilden we allebei niet. Maar ja, waar gingen we dan wonen? Er was heus een oud deeltje in mij dat op momenten het oude veilige in wilde vluchten. Ik wist dat dat deeltje niet hetgeen was waar ik naar moest luisteren. Inmiddels was er al contact met de eigenaren van het adres waar we nu wonen, want die hadden gereageerd op onze advertentie (dat alleen voelde al als een overwinning voor mij), maar dat hadden we na overleg toch even los moeten laten, want het leek niet te gaan lukken. Mijn vertrouwen bleef.

Ik weet nog precies waar we reden toen ik voelde dat als we dit normale huurhuis, of een ander zogenaamd veilig pad, serieus gingen overwegen, dat we van ons spoor af zouden raken. Ik voelde dat als we het echt anders wilden, dat het van cruciaal belang was om te blijven vertrouwen. Hiervoor moesten we onze ouderwetse veiligheid loslaten en het onbekende in. Dit zijn sleutelmomenten als het gaat over je levenspad wijzigen of van stroom wisselen, om het maar zo goed mogelijk te omschrijven.

Het contact met de eigenaren van de plek waar we nu wonen kwam tussentijds weer op gang, ze dachten met ons mee. En niet lang daarna bleken we middels een leuke constructie tóch op deze plek te kunnen gaan wonen. Het was niet duidelijk voor hoe lang dat zou kunnen (een half jaar? Een jaar?), maar we mochten het bestaande zomerhuisje aanbouwen en er onze plek van maken, op eigen risico. We gingen er natuurlijk voor. Ik weet nog dat ik even incheckte bij mezelf, en voelde dat wanneer we er na zes maanden uit zouden moeten, ik het nog steeds de moeite waard vond. En zo geschiedde. Na een jaar kwam er nog een aanbouwtje aan de andere kant van het huisje, en op dit moment wonen we er al twee jaar. En het is heus niet allemaal perfect, maar ik heb mijn vrijheid heroverd.

ons huis staat er nog niet. En we moeten het geld nog bij elkaar krijgen om het te bouwen. Dus ik zit er ook nu weer middenin. Met het volste vertrouwen dat het goedkomt. En zo niet, dan tóch. Snap je?